انسان وقتى به سير در باره نفس خود بپردازد و اغيار را از دل بيرون راند[گل]
و با دل خلوت كند از هر چيزى منقطع و به خداوند متعال مى پيوندد، [گل]
و اين خود باعث معرفت پروردگارش مى شود،[گل]
البته معرفتى كه در حصولش چيزى واسطه نشده است،[گل]
و علمى كه هيچ سبب در آن مداخله نداشته است، [گل]
چون انقطاع بتنهايى تمامى حجاب هايى را كه در بين است كنار مى زند، [گل]
اينجاست كه آدمى با مشاهده ساحت عظمت و كبرياى حق، [گل]
خود را از ياد مى برد،[گل]
و بنا بر اين بايد اين معرفت را معرفت خدا به خدا نام نهاد.[گل]
